Page 12 - Nën hijen e Kodrës së Gjelave
P. 12

10                   NËN HIJEN E KODRËS SË GJELAVE


             Para pushimeve, njerëzit nxitonin të mbyllnin ujdi e hesape
          që i shtynin prej kaq kohësh, pastaj të piqeshin për ndonjë
          muhabet të shpejtë para se të lëshoheshin krejt të qetë në
          tollovitë e Krishtlindjes.
             I huaji i çuditshëm buzëqeshi gjithë ankth, i tërhoqi të
          vegjlit përpara, pastaj u kthye prapë majtas, për t’u dhënë
          në bulevardin “Aleksandra” dhe nuk u desh shumë që të
          gjendeshin përballë fasadës së ndriçuar me aq merak të hotelit
          “Imperial”. Portieri, me uniformë bojëblu të errët, rrinte pranë
          dyerve të larta dykanatëshe dhe kopsat e praruara të divizës së
          tij pasqyronin dritën e verdhë, që derdhej bujarisht nga dritaret
          e mëdha të hollit të atij hoteli luksoz. Vajza e vogël, që quhej
          Laimdota, ishte e bindur se portieri nuk do t’ia bënte të gjatë,
          po do ta mbërthente plakun e lig nga jaka e këmishës, do t’i
          telefononte policisë dhe do ta shpëtonte, mirëpo ai nxitoi
          te sajat që mbërritën atë çast, mori ca pako të mbështjella
          me letër bojëkafe dhe i zgjati dorën e veshur me dorashkë të
          bardhë një zonje të mbuluar mirë, me jakën e palltos prej bishti
          dhelpre. Plaku nxitoi përmes derës së gjerë dykanatëshe dhe e
          ndali vrullin te recepsioni. Në të djathtë, dëgjoheshin kërcitjet
          e bilave të bilardos, në ajër ndihej kundërmimi i purove dhe
          aroma e ushqimit të ngrohtë, pasi në gjysmëbodrum shtrihej
          restoranti, një prej qosheve më të lakmuara të argëtimit të Rigës.
          Mbrëmjeve, këtu qarkullonin monedha të florinjta prej dhjetë
          rublash dhe kartëmonedha njëzet e pesëshe. Paria letone, që i
          kishte fituar paratë shpejt, mezi ç’priste t’i shpenzonte në këtë
          qoshk, e ndërkaq u skërmitej gjermanëve e rusëve.
             – Mirëmbrëma. Kam rezervuar dhomën katërqind e dy, –
          murmuriti plaku.
             Djali i vogël, Paulitis, filloi të qante me të madhe dhe
          recepsionisti mrrudhi vetullat, teksa hetonte këtë grup kaq të
   7   8   9   10   11   12   13   14   15   16   17