Page 10 - Pas xhamit të dyfishtë

8 Pas xhamit të dyfishtë

Nga dritarja me pamje nga jugu: një burrë kalon me
vrap, u bë kohë që ajo s’vrapon

Ja ai i moshuari shtatlartë, ai që e sheh gjithnjë
çuditshëm; çalon pakëz, mbështetet pas bastunit. Në
ndonjë rast i kanë këmbyer dy fjalë, kanë folur për
motin. Duhej ta ftonte brenda. Ta gostiste me një
filxhan kafe. S’duhej ta përcillte shpejt e shpejt, kur
i propozoi të kalonin një mbrëmje në bingo. Është

burrë i pashëm, mbahet mirë dhe vishet jo keq. Po
ç’të bënte, ajo, në bingo? Ç’kërkojnë, vallë, pleqtë, në
mbrëmjet e bingos? Apo shkojnë të kërcejnë në grup
me vërsnikët e tjerë?

Tekefundit, ajo është grua që s’e kapton pragun.
Mikpritësja. Do të donte të banonte brenda dhe jashtë
njëherësh, ta linte derën të hapur aty ku kalonin njerëzit.
Do të donte të rrinte vetëm mes morisë së njerëzve.

Por shumicën e kohës e kalon në dritaren që sheh nga
jugu. Këtu në pallat mund të çelë derën e ballkonit, të
shohë çerdhen kundruall, pastaj pak rrugë e ndan deri
në Laugavegur, ku bëhet shëtitja. Sonte mbrëma do të
shkojë në bar të pijë gotën e vockël të zakonshme të
xhinit. Hera-herës ia lejon vetes.