Page 12 - Pas xhamit të dyfishtë

10 Pas xhamit të dyfishtë

pranë tij. Të tjerë e mbanin për tuhaf, por përgjithësisht
e admironin. Të gjithëve ua kish ënda pak humor të
mirë. Vërtet, dinte të ta sillte në majë të hundës, i lumtë
për atë, vetëm se e zbaviste sa s’ka, ishte i dashur me të
dhe gënjente më rrallë nga ç’ndodhte zakonisht.

Ia kishte hedhur pa u lagur tërë këto vite, prej kohësh
e kishte ulur vigjilencën. Teksa kthehet në shtëpi pas

festës së përvitshme, lagjja Vestyrpair është deri diku e
qetë, pastaj në Fishersund vë re që po e ndjekin. Shpejton
hapin dhe sakaq ndien ta mbërthejnë dhunshëm.
Zgjat portofolin, por ai tipi nuk e do. Atëherë është ai,
përdhunuesi i tmerrshëm, që kahershëm i ka kallur datën.
Bisha e egër, së cilës duhet t’i ruhen vajzat njomëzake
në këtë xhungël të stilizuar. Përdhunuesi i padukshëm
që aq gjatë ia ka ndaluar lirinë e zhvendosjes. E plas
egërsisht pas një muri, e vështron në fytyrën ku koha ka

lënë gjurmët e saj dhe ndalet. Nuk është ajo që priste.
I jep një shuplakë dhe ia mbath turravrap. Me gjithë
tronditjen dhe dackën përvëluese, përbrenda i vlon një
afsh lirie. Është jashtë loje. Nga ajo lloj loje. Vendos të
blejë një bastun.

Koha e ka drobitur. Përvoja i ka lënë vragë. Është e
mbuluar nga plagët (po, kishte shtangur kur ia kishte
parë). I ka dezinfektuar, lëmuar, mbuluar. S’ka lënë gjë

pa bërë për t’i shndërruar në blana. Blanat mishtore janë
më të këqijat... sepse duan ndërhyrje. E bëri edhe atë.