Page 13 - Gjiganti i fjetur

11
Kazuo Ishiguro
do të binin më në fund edhe pengesat e mbrame që e mbanin
larg vendimit të tij. Gjithsesi, duheshin edhe pak orë para se
bashkësia të zgjohej dhe t’i futej punës për atë ditë, prandaj
Akseli mori stolin e u ul në një cep të kthinës, ende i mbështjellë
mirë e mirë me pallton e së shoqes.
Vrau mendjen se sa e dendur do të ishte mjegulla atë mëngjes
dhe a do ta dallonte teksa ajo depërtonte në kthinë përmes të
çarave të murit, sapo të tretej errësira. Mandej, i braktisi shpejt
këto mendime për t’u kredhur tek ajo që e shqetësonte vërtet.
A kishin jetuar gjithmonë kështu, vetëm ata të dy, të mënjanuar
nga bashkësia? Apo dikur gjërat kishin qenë krejt ndryshe? Pak
më parë, aty jashtë, i ishin ndërmendur copëza të një kujtimi:
për një çast, kishte riparë veten teksa përshkonte korridorin e
gjatë qendror të strofullës, me krahun hedhur në supin e njërit
prej fëmijëve të tij. Trupin e kishte pak të kërrusur, jo për shkak
të moshës si tani, por ngaqë ruhej se mos përplaste kokën
pas trarëve në dritën e mugët. Ndoshta fëmija sapo i kishte
thënë diçka për të qeshur dhe po shkriheshin gazit të dy. Tani
ama, ashtu si më parë kur ndodhej jashtë, në mendje nuk i
mbetej asgjë dhe sa më shumë përqendrohej, aq më të vagullta
bëheshin copëzat e kujtimit. Mbase këto ishin thjesht fantazitë
e një plaku të matufepsur. Mbase Zoti nuk u kishte falur kurrë
fëmijë.
Ju mund të pyesni pse Akseli nuk iu drejtohej bashkë-
fshatarëve të tij që ta ndihmonin të kujtonte të shkuarën,
por kjo punë nuk ishte fort e lehtë. Në këtë bashkësi, rrallë
bisedohej për të shkuarën. Nuk dua të them se ishte tabu. Porse
pak e nga pak ishte davaritur në një mjegull po aq të dendur sa
kjo që varej mbi moçale. Për fshatarët nuk qe e nevojshme të
mendonin të shkuarën, as për atë më të afërtën.
Ja një shembull, që për ca kohë ia kishte turbulluar mendjen
Akselit: Ishte i sigurt se jo shumë kohë më parë, mes tyre kishte