Page 14 - Gjiganti i fjetur

12 Gjiganti i fjetur

qenë një grua flokëkuqe – një grua që kishte pasur një rol të
rëndësishëm në fshat. Sa herë që dikush lëndohej ose sëmurej,
thërrisnin menjëherë pikërisht atë, gruan flokëkuqe, e cila ishte
shëronjëse e zonja. Kurse tani nuk gjendej askund dhe dukej
sikur askush nuk donte t’ia dinte se ç’kish ngjarë me të, apo të
shprehte keqardhje për mungesën e saj. Kur një mëngjes Akseli
e kishte hapur këtë temë me tre fqinjë, teksa punonin tokën e
ngrirë, përgjigjja e tyre i la të kuptonte se ata sinqerisht nuk ia
kishin idenë se për çfarë po fliste. Madje, njëri prej tyre ndaloi
edhe punën në përpjekje për t’u kujtuar, por në fund kishte
tundur kokën. – Duhet të ketë ndodhur shumë kohë më parë,
– kishte thënë në fund.
– As mua s’më kujtohet kjo grua, – qe përgjigjur Beatrisi, kur
ia kishte hapur bisedën një mbrëmje. – Mbase e ke ëndërruar
për nevojat e tua, Aksel, edhe pse pranë teje ke një grua, që e ka
shpinën më të drejtë se yti.
Kjo kishte ndodhur vjeshtën e shkuar, teksa rrinin shtrirë
krah njëri-tjetrit në terrin e kthinës duke mbajtur vesh shiun që
godiste kasollen e tyre.
– Ke të drejtë, princeshë, ti nuk je plakur asnjë grimë këto
vite, – kishte thënë Akseli. – Por, atë grua nuk e kam ëndërruar,
madje do të të kujtohej edhe ty, po ta vrisje mendjen për pak.
Para një muaji erdhi në pragun tonë një shpirt i butë që na
pyeti a kishim nevojë për gjëkafshë. Nuk mund të mos e mbash
mend.
– Po pse donte të na sillte diçka? E kishim të afërt?
– Nuk e besoj, princeshë. Donte veçse të ishte e sjellshme.
Nuk mund të mos e mbash mend. Vinte shpesh e na pyeste a
kishim ftohtë apo uri.
– Aksel, po pyes çne që na kishte zgjedhur ne për bamirësi?
– Edhe unë e kam bluar këtë pyetje në atë kohë, princeshë.
Mbaj mend që kam menduar se kjo grua kujdesej kryesisht për