Page 12 - Nga veranda jote duket shtëpia ime

10 Nga veranda jote duket shtëpia ime

gdhë, do të na kishin futur dridhmat. Përkundrazi, ne sajuam
ca fytyra të habitura.
– Jo moj! – shtova për siguri.
Pastaj përsëriti emrat e këtyre dy tipave dhe ne mbetëm me
gojë hapur, madje në fillim s’i besuam dhe Xhorxhas iu desh të
na e përsëriste disa herë që s’bënte shaka. Ramë në një mendje
që duhej medoemos të na i prezantonte; kësaj radhe e luajtëm
më mirë pjesën.
Vazhduam edhe nja gjysmë ore kështu, pastaj Xhorxha më
tha se duhej të iknim. Ku do të shkonim? Për fat, nuk më
shkau goja që ta pyesja, sepse kur iu përgjigj së njëjtës pyetje
të bërë nga Andrea, dukej sheshit që duhej ta dija, meqenëse
isha unë ai që kishte rezervuar restorantin ku do të darkonim
atë mbrëmje.
– Ja pse Gleni më tha jo, kur e pyeta a do të bënim ndonjë
gjë bashkë sonte, – tha Andrea. Nuk ishte e vërtetë, i kisha
thënë po. E saktësoi vetëm për të ma bërë të qartë se po më
shpëtonte menderen dhe i kisha një borxh.
Kur po largoheshim, nga pas na erdhi një zë. Ishte djaloshi
i mëparshëm. U kthyem. Ai dhe grupi i tij pushuan së foluri
dhe po na shihnin. Kishte thënë “shqiptar muti!”. Xhorxha ia
plasi gazit, dhe, të them të drejtën, qesha edhe unë.
S’mbahej mend sa kishin pa ma thënë. Ndoshta që para
dhjetë vjetësh, kur shkoja akoma në shkollë dhe sapo kisha
ardhur në Itali; kur isha ai i ndryshmi, ai hutaqi që nuk fliste
mirë italisht dhe përdorte fjalën cazzo për të shprehur të gjitha
gjendjet emocionale. Kur isha ai që përpiqej të përshtatej dhe
hiqej sikur kuptonte edhe kur s’kuptonte, dhe qeshte me batutat
edhe kur s’kishte asgjë për të qeshur. Isha me të vërtetë acarues.
Racizmi nuk ekziston. Dhe meqenëse nuk besoj në të,