Page 12 - Saga e familjes Maia

10 Saga e familjes Maia
verandës, me qiparisin dhe cedrin e hershëm pak më tutje, por
që ishin si dy miq të vjetër, të trishtë, apo edhe me perëndeshën
Afërditë, e restauruar dhe e bardhë, si të kishte ardhur nga Versaja
në fund të atij shekulli të madh; tani që kishte më shumë ujë,
katarakti i vogël dhe i këndshëm mes atij sfondi gurësh të punuar
e me pamje bukolike plot diell, si najada e shtëpisë, e derdhte ujin
pak e nga pak në basenin e mermertë...
Ajo çka nuk i kishte pëlqyer që në krye Afonsos, ishte pikërisht
pamja që shihte nga veranda, prej së cilës, dikur, mund të shihje
edhe detin. Tanimë, shtëpitë e ndërtuara rreth e rrotull vitet
e fundit, ia kishin mbyllur atë horizont të mahnitshëm. Nga
Shtëpia e gjetheve, tani shihje vetëm një copëz peizazhi detar që
lejonte hapësira mes dy godinave pesëkatëshe. Sidoqoftë, edhe
kështu Afonsoja arriti të gjente njëfarë kënaqësie të fshehtë. I
ngjasonte tablosë së një deti me kornizë me gurë të bardhë, e ndarë
nga copëza e qiellit blu përballë verandës, e shpaloste, në mijëra
nuanca e drita, hijet e rrjedhës së qetë të një lumi: herë-herë,
shfaqeshin velat e një varke që lundronte serbes, herë-herë, një
anije transporti që detyrohej të hynte aty kur perëndonte dielli,
pasi ashtu e mbushur plot me njerëz, nuk mund t’i zinte besë
detit. Ndodhte që pasdreke, tek dremiste, i bëhej sikur shihte një
koracatë angleze. Si gjithmonë, peizazhi mbyllej me një pjesë të
malit mbuluar me gjelbërim, një mulli të vjetër që nuk punonte,
si dhe dy shtëpiza të bardha buzë ujit, herë të shndritshme nga
dritat, herë me një pamje të menduar në muzg, herë të trishta
në ditët me shi, dhe ngjanin aq të zhveshura, aq të bardha, aq të
vetmuara!

Veranda komunikonte me studion nëpërmjet tri dyerve prej
xhami dhe pikërisht në atë dhomë prelati, Afonsoja u mësua
shpejt t’i kalonte ditët në qoshen e rehatshme, që i nipi ia përgatiti
me aq dhembshuri aty pranë oxhakut. Në Santa Olavia, oxhaqet i
mbanin ndezur deri në muajin prill, më pas mbuloheshin me lule
e degë pemësh si një altar shtëpie; kjo ishte edhe koha kur plaku
shijonte me llullën ndezur Tacitin apo Rabëlenë e tij të dashur.
Megjithatë, për moshën që kishte, Afonsoja nuk ishte dembel.
Ndonëse në moshë të thyer, si në verë, ashtu edhe në dimër,
sapo dilte dielli, çohej e dilte në kopsht dhe bënte atë “lutjen e